"น้อมจิตพิจารณาต่อซึ่งเวทนา ในขันธ์ 5"

ท่านทั้งหลายจงฟังเราเถิด ณ.กาลเวลานี้  จักพาท่านน้อมจิตพิจารณาต่อซึ่งเวทนา ในขันธ์5....

**เมื่อเริ่มแรกนั้น จิตดวงนี้เป็นดวงจิตใส  กาลครั้งแรกนั้น ได้รับรู้ถึงง้วนดิน  จึงเกิดเป็นสภาวะปรุงแต่ง เริ่มจาก ติดในรสชาติ พัฒนามาซึ่ง ถึงปรุงแต่ง  เกิดเป็น ทุกข์ สุข หลง  จน เดินไปสู่ กามราคะ....

**เมื่อจิตเกิดสภาวะการปรุงแต่งซึ่งสภาวะของโลกนั้น จึงปรากฎ การยึดมั่นถือมั่น เป็นกายสังขาร แล

สภาวะนี้แล จึงนำไปเก็บไว้ที่ สมองเกิดเป็น เมมโมรี่ สลัดไม่หลุด ด้วยมีสายเป็นใยเชื่อมต่อไว้กับจิต เมื่อไม่มีสภาวะธรรมเข้ามาจึงห่อล้อมไว้แน่นหนา จนหลอมเข้าหากัน.......

วิธีการสลัดจากพันธนาการนั้น ให้ท่าน ปล่อยอารมณ์ที่เกิดในสภาวะนี้ ไม่ว่าจะติดด้วยกับดักตัวไหน ทุกข์ สุข หลง กามราคะ ด้วยเป็นเมมโมรี่ที่เกิดในสมอง(ใจ) ให้ปล่อยออกมา แล้วทำตามเรา  หายใจยาวๆแรงๆ   เอาล่ะ ให้นำจิตเข้าไปพิจารณาถึงสภาวะที่เกิด ซึ่งอยู่ในเมมโมรี่ ซึ่งโดนจำไว้ในสมอง  แยกออกตามสภาวะที่เกิด เป็นจิตที่แยกออกมาจากพันธนาการแล้วมองกลับเข้าไปเพื่อให้ตื่นรู้

ตื่นรู้ ตื่นรู้ ปัญญาเกิด ...จนวางจิตอยู่เหนือซึ่งเมมโมรี่..

          หลอดไฟแม้มีแสงสว่างให้มองเห็น  แต่อาจขุ่นมัวได้ด้วยฝุ่นละอองและซากแมลงที่บินเข้ามาเกาะเกี่ยวติดแน่น หากแม้เมื่อเรามีความต้องการให้หลอดไฟกลับไปส่องสว่างดังเดิม เราก็ต้องชะล้างทำความสะอาดเสียก่อน   การปล่อยให้ความขุ่นมัวยังคงปกปิดความสว่างไว้แสงไฟย่อมลดความสว่างลงไปเรื่อยๆและมืดมิดไปในที่สุด

เปรียบเทียบได้กับสภาวะจิตของเรา หากเมื่อเราปล่อยให้อารมณ์ปรุงแต่งจิต แล้วจิตก็สั่งกายสังขาร ให้ทำไปตามอารมณ์ปรุงแต่ง นั้นตลอดเวลาโดยมิได้หยุดจิตเพื่อคิดพิจารณา ถึงอารมณ์ดีชั่ว ทุกข์สุขที่พอกพูนเกาะเกี่ยวจิต จิตจึงถูกอารมณ์ทับถมทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะมองหาจิตเดิมไม่เจอ สุดท้ายเมื่อจิตแยกจากกายสังขารไป ก็ต้องไปเสวยภพภูมิต่างๆตามแต่สภาวะจิตที่สั่งสมไว้ มีที่เป็นไปได้ในสามช่องทางที่จะกล่าวนี้คือ....

การไปเสวยทุกข์ในนรก คือสภาวะที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย มีเพียงทุกข์เพียงสิ่งเดียวที่ได้รับ เป็นสภาวะของการรับกรรมชั่วที่ตนทำไว้ เสมือนหลอดไฟที่พังไปแล้ว ซ่อมใหม่ไม่ได้....

การไปเกิดเป็นสัตว์ คือสภาวะที่จิตก่อนนั้น  ยังรู้ดีรู้ชั่วได้บ้างเป็นครั้งคราว หากแต่ปล่อยจิตไปในทางต่ำคือชั่วมากกว่า เมื่อเสวยทุกข์ในสภาวะนี้จึงอาจมีสุขได้บ้างตามกำลังที่มี แต่ก็แบบริบหรี่ หาได้รู้จักในสุข นั้น มากนัก เนื่องด้วยความไม่รู้อันเป็นปรกติของสังขารสัตว์ จึงเปรียบได้กับหลอดไฟที่ติดๆดับๆ...

สุดท้าย การเสวยสุขในชั้นเทพเทวดาอินทร์พรหม ย่อมมีสุขได้เสพเพียงอย่างเดียวอันเป็นกำลัง ของสภาวะนี้   เสวยสุขจนหมดสุขนั่นแลจึงจักได้มีโอกาสมาเริ่มต้นใหม่

เริ่มต้นของการสร้างภพภูมิใหม่ในชั้นของมนุษย์อันเป็นจุดเริ่มต้นของการเลือก คือเลือกที่จะเป็นไปในทิศทางใด จะสั่งสมปัญญา หรือสั่งสม อวิชชาความไม่รู้  ก็ขึ้นอยู่กับกำลังกรรมดีที่มี หรือกำลังกรรมชั่วที่เคยทำในอดีตโดยบวกกำลังความตื่นรู้ในจิตปัจจุบัน....จึงเปรียบเสมือนหนึ่งการเปลี่ยนหลอดไฟใหม่ที่กล่าวไว้นั้นเอง.......